En toen verloor ik mijn verstand
Ik ben niet in de wieg gelegd om tassen te naaien. Kledij al dat je wil, daar ben ik echt goed in. Maar tassen ... En toch haal ik het me af en toe in mijn hoofd om eens een tas te maken. Meestal dan op de losse ruttel, zonder patroon (geschift). (Zo staat hier al een 3-tal maanden een onafgewerkte Ethan van Natan. Ik ben benieuwd of deze 'ufo' ooit deze blog zal halen). We wijken af. In juni kreeg ik het geniale idee om een boekentas te naaien voor de jongste. De velcro van zijn boekentas sluit niet meer en ik ben gek op een bepaald stofje waar ik absoluut een boekentas in zie. Moest ik nog een beetje normaal denken, dan zou ik oftewel het patroon van mamadammeke gebruiken, oftewel het patroon van Mind the whale kopen. Niet dus. Ik ging er zelf één maken. Ik haalde de oude boekentas van de oudste zoon uit elkaar en ging dat eens vlug overnemen en in elkaar zetten. En er een handleiding bij schrijven om op de blog te zetten. (Dit laatste was dus - achteraf gezien